Czapla, ryby i rak
Ignacy Krasicki

• Czapla, ryby i rak

  Ignacy Krasicki

  
  Czapla stara, jak to bywa,
  Trochę ślepa, trochę krzywa,

  Gdy już ryb łowić nie mogła,

  Na taki się koncept wzmogła,

  Rzekła rybom: «Wy nie wiecie,

  A tu o was idzie przecie».

  Więc wiedzieć chciały,

  Czego się obawiać miały.

  «Wczora Z wieczora

  Wysłuchałam, jak rybacy

  Rozmawiali: wiele pracy

  Łowić wędką lub więcierzem;

  Spuśćmy staw, wszystkie zabierzem.

  Nie będą mieć otuchy,

  Skoro staw będzie suchy».

  Ryby w płacz, a czapla na to:

  «Boleję nad waszą stratą;

  Lecz można złemu zaradzić

  I gdzie indziej was osadzić.

  Jest tu drugi staw blisko,

  Tam obierzcie siedlisko.

  Chociaż pierwszy wysuszą.

  Z drugiego was nie ruszą».

  «Więc nas przenieś» — rzekły ryby.

  Wzdrygała się czapla niby;

  Dała się na koniec użyć,

  Zaczęła służyć.

  Brała jedną po drugiej w pysk, niby nieść mając

  I tak pomału zjadając;

  Zachciało się na koniec, skosztować i raki.

  Jeden z nich widząc, iż go czapla niesie w krzaki,

  Postrzegł zdradę, o zemstę zaraz się pokusił.

  Tak dobrze za kark ujął, iż czaplę udusił.

  Padła nieżywa:
  Tak zdrajcom bywa.